Babam...

Baba..
İki hece, basit bir kelime…değeri anlamında..
Ben hayatta en çok babamı sevdim
der şair…
Ben de…
Nedeni ise o her zaman beni sevdi,destekledi,güvendi,övdü,yüceltti….
İç dünyamın mimarı O dur…Ben O nun eseriyim…
O iyi ki benim babam…iyi ki…Ona olan sevgimi anlatmam çok zor…
Bunu buraya yazmak istedim. Ama O, bunu hiç görmeyecek… Görse de hiç önemsemeyecek..Çünkü O beni sadece sevmek için sevdi…Çıkarsızca… Beni,sevsin derdini bile gütmedi…
Her daim sevgi ile bakmaya hazır gözleri ve iltifat dolu sözleri ile yanımdaydı…O benim babamm…
Ben, bu iki hece, basit kelimeyi hep sevdim…
Baba demeyi sevdim…Çünkü baba dediğim her an, ardından bir sürü güzellik doğurdu..
O benim onurum oldu ,gururum oldu...Onun kızı olmak şeref verdi…
Kaldırımda onunla yan yana yürürken kendimi hep farklı hissettim..Sanki onun nasıl biri olduğunu herkes biliyormuş gibi, kasıldıkça kasıldım.
Yazdıkça fark ediyorum kelimeler yetersiz…onu anlatmak imkansız…
Sana çok söyledim.Buraya da yazayım: ‘’Baba seni çokkkk seviyorum.İyi ki benim babamsın.’’