GÜL, SEVDA VEYA ACI

Hoyrat eller ile derilen güllerin yüreklerindeki acıyı, hep içimde hissetmişimdir. O güllerin gözleri başkalarının yanında ıslanmaz hiç. İçinin gülen yüzünü gizleyip, onursuz kibir makyajıyla vakar maskesi takınmış ekseri çoğunluğa inat; içlerindeki acıları sessizce gömüp gönüllerine, tebessüm takınırlar yüzlerine.

Böylesi güllerin gönüllerindeki acı, bir sevda gibidir adeta. Ulaşamazsınız o acılara, hissedersiniz belli belirsiz.

Acılar.......ahh o acılar..... hüzün veren acılar... Acizane kanaatimdir; zorlama hüzün maskesinin asalet eksikliğini hemen fark edersiniz. O hüzündür ki bahsettiğim, kalp ve beyin elbirliği ederek bir ruhu harekete geçirirler. İşte bu ruhun mutluluğa doğurganlığı sonucunda, tanışırız Edeb’in aydınlık yüzüyle.

Edeb’in rüzgarı okşayınca gülleri, hoyrat eller sevmez mi olur dikenleri? Dikeninden ayrı tutulmasının incinmişliğini anlamak için bülbül sevdasından haberdar olmak lazımdır.

Hoyrat eli bu sevdasızlığı ile, hüzün veren acıya talebinin olmamasıyla baş başa bırakıp, gülü tasvire devam edelim.

Gül hüzündür artık, edebin rüzgarı haber getirdikçe, engin ufuklara yolculuk gerekmektedir. Bir yanda solmamak için toprağa muhtaçlık, diğer yanda ufuklara sevdalanmışlık. Acıların kaçınılmaz olduğu sürece girilmiştir. Kokusunun yayılmasına nasıl ki karşı koyulamıyorsa, yüreğinin coşkusuna da karşı konulmazlık giydirilmiştir artık. Kokusunun engellenmesi nasıl ki basit bir mekan değişikliği ile mümkün hale gelmişse, yürekteki coşkunun dışa vurum biçimi de rumuzlara bırakılmıştır. Ben, bu rumuzları anlamaya talip olmalı, anlamaya çalıştığımız bu kozmik sırları gül kokusu misali etrafımıza yaymanın acılarına talip olmalıyız diyorum, hoyrat ellere inatla...

Bu yazıda eksik olan sevdanın timsali olan bülbülün halini arzdır. Ne diyelim, onun içinde şöyle mi desek sadece;

“Halimi ikrara manidir hicabım”

Bu şarkıyı çok oldu dinlemeyeli. Yanlış yazmışsam affola.

(Katkılarından dolayı teşekkürler....)