‘Aklıma yazacak bir şey gelmiyordan başlayabilirsin.’

Bir arkadaşımla konuşuyorduk.Dedi ki: ‘Bloğunu, uzun zamandır ihmal ediyorsun’. Ben de dedim ki; ‘Aklıma yazacak bir şey gelmiyor’. O da dedi ki; ‘Aklıma yazacak bir şey gelmiyordan başlayabilirsin’. Ve bende Onu dinledim yazmaya buradan başladım.
Bakalım yazının sonu nereye varacak, bende merak ediyorum?.
Bu yazı rüzgarın önünde ki bir yaprak gibi. Rüzgarın estiği yöne yuvarlanmaya mahkum.. Ben, hayalimde sarı, kenarları girintili-çıkıntılı, kurumuş bir sonbahar yaprağı canlandırdım. Merak ediyorum bu yazıyı okuyanların hayalinde canlandırdığı yaprak nasıl? Aslında biz de rüzgarın önünde yuvarlanan yaprak gibiyiz.... Oradan oraya yuvarlanıyoruz…
Ve.. hızla vuslata yaklaşıyoruz..
‘Ben uzun zamandır bloğuma bir şey yazamıyorum.’ dan başladım bu yazıya.. Neden yazamıyorum ki??
Oysa bugün çok şey yaşandı..Bugün yaşananları yazmakmı değersiz geldi bana acaba?..
Mesela Avrupa Birliği programı çerçevesinde bir otobüsün boyanmasına şahit olmayı yazmak değersiz mi? Yada oradaki görvlilerden birinin dostun olması mı değersiz? Sonra….nelerrrrr, nelerrrr…
Hayır. Değersiz değil hiçbirisi. Aslında yaşadığımız her an çok ama çok değerli.. Düşünün yaşadığımız her an değerli olmasa. yaptığımız her şey kayıt altına alınırmıydı?
Sanıyorum sorun hayatımız da değil, sorun hayatımızı algılamamız da…
Bakan göz, baktığımız şeyden önemlidir.. Bazan gözler şaşı bakabiliyor, kör olabiliyor.. Ama çevremiz de gözlerimizi görür hale getirecek insanların olması çok önemli..Sanıyorum gözlerimizi açanlara; biz arkadaş veya dost diyoruz. O yüzden ‘dost acı söyler’ diyoruz. Ameliyat yapan bir doktora neden kestin adamı diyebilirmiyiz?
Buradan da niyetin önemine geçebiliriz.. Ama bu yaprağın şimdilik bu kadar yuvarlanması yeter…