“İNSAN NEYE TALİPSE ODUR”

“Ben; üreten, insanlara, çevresine ,kendine yararlı olan, verimli bir insan olmak istiyorum. Öğreten bir insan olmak, öğretmen olmak istiyorum. Öğretmenlerin, öğretenlerin en iyisi olmak istiyorum.
Tek isteğim İstanbul, Ankara, İzmir gibi büyük şehirlerde okumak. Sinemaya, konsere, tiyatroya, fuarlara, sergilere gidip çevremden ve güncelden haberdar olmak. Çağdaş yazarların, en çarpıcı, en etkileyici kitaplarını almak, okumak, onların ışığında bir yaşam felsefesi oluşturmak istiyorum. Yaşamak istiyorum. Ama benim yaşamaktan anladığım diskolarda, barlarda çürümek değil, benim yaşamaktan anladığım kültürlü bir insan olmak için, yapılabileceklerin ve yapabileceğim her şeyi yapmak.”
12.04.1993 Tarihinde günlüğüme bunları yazmışım. Bundan 13 yıl önce…sonra bunları yazdıktan 13 yıl sonra bu yazdıklarımı okuduğumda, bana baktığımda bu yazdıklarımın aynısı olduğumu hayretle fark ettim… böyle yazdığımı hatırlamıyordum bile ve şaşırmıştım.
Daha sonra bu konu üzerine düşünmeye başladım. Ben bugün öyle olmak istediğim için mi öyle oldum? Yoksa bu bir tesadüf müydü??… Düşüncelerime son noktayı Mevlana’nın şu sözü koydu:”insan neye talipse odur.”
Bu cümleyi duyduğumda bu konuda ki düşüncelerimin cevabını aldım. Ancak öğretmen olarak dehşete kapıldım. Öğrencilerimin daha hayatın başında neye talip olduklarını bilmek durumundayım. Ve onlara talip olacakları güzel açılımları sunmak zorundayım. Olumsuzluklar varsa “yılanın başını küçükken ezmek gerek” düsturundan hareketle davranmalıyım. Ben sanki bir gümrük memuru gibiydim. Sınırdaydım… Topluma kimi, nasıl salacağımdan sorumluydum. Sanki yarının ahlaksızları, cahilleri toplum için de gezmeye başladığın da, benim yakama sarılıp:”Sen zamanında bu çocuğa bir şey vermedin mi?” diye benden hesap sorulacakmış hissine kapıldım. Ve bu hesabın sorulmasında da onları haklı gördüm.
Ahlaksızlıklar içinde, cehalet içinde olan insanların, eğitiminden sorumlu öğretmenlerine hesap sorulduğu bir ütopya yaratmaya başladım kafamda…
Şöyle bir ülke düşünün olumsuzluklar içinde ki her insanın eğitiminden sorumlu olan anne-baba ve öğretmenlerine ceza veriliyor…. İnsan fıtrat üzere yaratılıyorsa. -Fıtrat, insanın doğru ile yanlış, gerçek ile sahte/düzmece arasında ayrım yapabilmesi olarak tanımlanıyor.- O’nun neye talip olacağına etki etmeyen veya değiştirmeye çalışmayan bizlerin cezalandırıldığı bir ülke… Bu olabilir mi? Olur mu? Bilmiyorum. Biz hayal kurmaya devam edelim. Böyle cezaların verildiği bir ülke de herkes anne-baba olmaya, öğretmen olmaya cesaret edebilir mi? Böyle bir ülke de “hiç bir şey olamazsan bir öğretmen ol” cümlesi kullanılır mı? Bu idrakin olduğu bir ülkede anne-baba ve öğretmen olmanın ağır sorumluluğu altındaki insanlara; yaklaşım, saygı çerçevesin de olmaz mı? Bu insanlara ateşten gömlek giymiş kahramanlar gözüyle bakılmaz mı? Ve bu ağır sorumluluğun altında ki insanlar çocukların eğitimine duyarsız kalabilir mi? Çocukların, bütün gün onları aptallaştıran televizyonu izlemelerine izin verilir mi? Şiddet içeren bilgisayar oyunlarını oynamalarına seyirci kalınır mı? Çocuğunun ve öğrencisinin erdem sahibi bir insan olması için; anne-babalar ve öğretmenler kitaplara sarılıp, kitaplarda ki satır aralarından medet ummaz mı? Kitaplara sarılmış anne-baba ve öğretmenleri gören o çocuklar da “yaa bu kitaplarda ne var?”diye merak edip eline kitap almaz mı? Çocukta olumsuz bir davranış olduğunda anne baba ve öğretmen “Ne yapabiliriz?” diye birbirine koşmaz mı? Özlenen veli-öğretmen diyaloğu oluşmaz mı?
Hayal kurmaya devam edelim… Bu anlayışla yetişen çocuklar; büyüdükleri zaman, bilgi, erdem, ahlak, ilim sahibi insanlar olarak:Rüşvet alır mı? Gayri kanuni iş yapar mı? Hırsızlık yapar mı? Başka insanlara zarar verir mi? Bebeğe tecavüz eder mi? Bütün gün insanı aptallaştıran televizyon programlarını izler mi? İnsanlar ve olaylar sığlığından dünyaya bakar mı? Savaştan yana olur mu?Çevreye duyarsız olur mu? İlime,bilime,sanata duyarsız olur mu? Kısacası duyarsız olur mu?
Hayale devamla… Böyle insanların çoğunlukta olduğu bir toplumda kötülük var olabilir mi? Televizyonlarda aptalca programlar yayınlanır mı? Şarkı söylediğini sanan kargalar “sanatçı” diye yutturulur mu? Boya badana yaparak resim yaptığını sananlara “ressam” denir mi? Birilerini arkasına alarak; yazar, akademisyen vs. olmuş insanlar saygı görür mü? “Vatanıma hizmet ediyorum” diyerek, vatan hainliğinin en büyüğünü yapanlar ülke yönetimine getirilir mi? Böyle insanlar çocuklarına karşı duyarsız kalır mı?
Çok beğendiğim bir hikaye vardır. Bir tüccar çölde develeri ile giderken, susuzluk içinde kıvranan bir bedevi ondan su ister. Ona su uzatan tüccarı, bedevi bir hamle ile devesinden aşağı çeker ve devesini çalarak oradan uzaklaşırken, geride bıraktığı tüccar, bedeviye seslenir: ”Heyyy durrr! Burada olanları kimseye söyleme!” Devenin üzerindeki bedevi şaşkın bir şekilde sorar: “Ama neden?” Tüccar derki: ”Söylersen hiç kimse çölde susamış bir insana su vermez...”

Kıssadan hissemize düşeni alalım ve hayat yolumuza devam edelim, içimizde aydınlık günlerin yakın olduğuna olan inancımızla… Kalın sağlıcakla…J