Yazmak...

İnsanoğlu; yüzyıllardan beri yazıyor, beyninin kıvrımlarında gezenleri paylaşmak, aktarmak için…
Anlaşılmaya olan inancı tam olanlar yazıyor durmaksızın.Yıllarını tek bir odaya kapanarak geçirebiliyor.Aynı Orhan Pamuk gibi…Karanlığa yürüyor adım adım, yılmadan, durmadan… Israrla ve inatla parmaklarının arasından kalemi bırakmıyor ve beyaz sayfanın üzerine sıra sıra, inci inci işliyor düşüncelerini, hayallerini…Karanlığın için de ısrarla ışığını koruyor.
Ancak bazı kişiler de var ki, o ışığı koruyamıyor ve içinde ki yazmaya olan inanç sönüveriyor. Ve o sessiz kalabalığa dahil oluyor.Buna yılgınlık, inancın tükenmesi, küsmek, pes etmek her ne dersek diyelim sonuç olarak bir vazgeçiş söz konusu.
Bu vazgeçişleri yaşayanların yanında daha kötü durumda olanlarda var. Kalemi eline almaya hiç cesaret edemeyenler.”Aman kim okur ki…”diyenler.Daha baştan yenilgiyi kabullenenler.
Ben, yazı yazmayı denize taş atmaya benzetiyorum. Çoğumuz denize taş atmışızdır ve attığımız taş “culp” diye denizin içine batıvermiştir. Bazılarımız denize taşı atar, taşın deniz de sekmesini bekler ama taş çoğunluğumuz da olduğu gibi “culp” diye suya batıverir. Amma çok azımız vardır ki bu işte ustadır.Denize taş attığında,deniz o taşı taçlandırır gibi başının üstünde karşılar ve taşı sektirir,sektirir,sektirir…öyle kabul buyurur. O taş, sanki çok özeldir ve onu büyük bir misafirperverlikle alır, basar bağrına.
İşte o çok azlarından bazılarının çok daha fazla seker taşı. Orhan Pamuk şu an taşını en fazla sektirmenin mutluluğunu taşıyor. Taşını Türkiye’den attı; taşı sekti sekti ve tüm dünyayı gezdi. Kitapları dillerden dillere çevrildi. Afrika’da, Asya’da, Amerika’da, Avrupa’da..Onun taşı sektikçe taşını “culp diye batıranların yada bir-iki sektirenlerin bazıları kıskandı “neden ben yapamadım” diye. Bazıları da “acaba bende yapabilir miyim” diye kaleme sarıldı. Tabii ki gönlümüzden geçen şudur: taşını O’nun gibi sektirmeye gayret edenlerin çok olması. Çünkü, öyle olursa Türkiye’den atılacak bir sürü taş, dünyanın üstünde sekecek ve elden ele dolaşacak Türk edebiyatına ait kitaplar.
Orhan Pamuk’un sektirdiği taş dünyada çok kabul gören Nobel Ödülleri’nin dağıtıldığı İsveç’e de uğradı ve oradakilerde bu taşı öyle beğendiler ki onu taçlandırdılar. Orhan Pamuk için çok şey söylendi…olumlu, olumsuz…Ama kabul edelim ki o çok iyi bir taş sektiricisi. İnsanlar O’nun kitaplarını okuyor. İnsanlar,O’nun beyninin kıvrımlarından, beyaz sayfalara aktardığı harfleri, kelimeleri merak ediyor ve onları okuyarak, O’nun beyninin kıvrımlarında ki düşünceleri öğreniyorlar ve öğrenmekle kalmayarak, kendi beyinlerinin kıvrımlarına aktarıyorlar. Bunu eline kalem almış hangi yazar istemez ki? Bu inanılmaz duyguyu yaşamayı kim istemez ki? Düşünüyorum da paylaşımın doruğu, en yücesi ve en makbulü beynindekileri, yani bilgini,hayallerini paylaşmaktır. Orhan Pamuk işte böylesine bir paylaşımı yapıyor. Bu nedenle O’nu bütün dünya ve nihayet Türkiye’de ayakta alkışlıyor ve O’nu takdir ediyor.
“Bileğini bükemediğinin, elini sık.” sözü burada aklımıza geliyor ve sıkıyoruz elini Orhan Pamuk’un…Yıllardır elinde ki ışığı söndürmediği ve karanlıkların içinden gelerek, insanların beyninde yolculuk yapmaya devam ettiği için…Orhan Pamuk konuşurken o kadar hızlı konuşuyor ki; ben şu hisse kapılıyorum;beyninden geçenlere ağzı yetişemiyor. Belki O’da bu yüzden yazmayı tercih etti. Beyninin hızına ancak kalemi yetiyordu, kısmen de olsa….
Türkiye’de, ne zaman ki; atılan taşlar “culp” diye suyun içine düşmeyecek, deniz gibi baş üstünde taşınacak, o zaman Türkiye suyun gücüne kavuşacak. Ve önündeki en büyük engeli “cahillik” engelini yıkıp geçecek ve gürleyecek . Suyun gücüne yüce dağlar dayanamamış ve suya yol vermişler. O zaman Türkiye’nin önünde ki;ekonomik, siyasi vb. bütün engeller kalkıp gidecek.
Kısacası; yazmak okumakla bütünleşirse anlama kavuşur.