NAPOLİ

Roma’da aktarma yaparak Napoli’ye geldik. Uzun bir tren yolculuğundan sonra, Floransa’dan sonra Napoli çok varoş geldi bize. Şehir; coğrafi açıdan güzel, deniz kenarında, palmiyelerle süslü. Ancak, insanları kültürden nasibini almamış. Nişantaşı’ndan Eminönü’ne gelmiş gibiyiz. Çok güvenli bir şehir olmadığından ara sokaklara girmeden, sahilde gezdik. Kalesini gezdik. Çökmüş bir ahlaki yapısı var. Çökmüş ahlaki yapı insana şunu düşündürtüyor C.C. Allah Vezüv’ü boşuna dikmemiş başlarına. Zira Vezüv patlarsa Napoli’nin ortadan kalkma ihtimali var.Neyse Allah’ın işine karışılmaz.
Napoli pizzanın doğduğu şehir. Pizzaları mükemmel. Pizzaları yediğimiz an ayin gibiydi. O mükemmel tadın dilimizdeki tat alıcı hücreler tarafından hissedilip, beyne yolladığı uyarılar mükemmeldi. O an bitmesin istiyor insan. Ama zaten çok çabuk bitmiyor, çünkü pizzalar çok büyük. Erimiş mozerella ile mmmmmmmm mükemmeldi. J Üstelik kuzey İtalya’ya göre daha ucuz bir yer. Pizza margherita insana “ooooo mamamiya” dedirten cinsten.
Napoli demek, balkonda asılı çamaşır demek. Çok şaşırtıcı bir şey, hemen hemen her balkonda çamaşır asılı.. Orada çamaşır asmak, biz ahlaki değerleri önemseyen bir aileyiz demek gibi bir şeymiş. Napoli ile AB’ye girmişse İtalya, biz doğu ile hayhay gireriz. Her yer çöp çöp. Kural yok. Trafik keşmekeş. Orayı görünce Türkiye’nin AB’ye alınmama nedeninin ekonomik nedenler, kültür vs. olmadığını çok iyi anlıyor insan. Sahil kesiminde mükemmel binalar var. Hayranlık uyandıran cinsten, ama bir arka sokakta resmen dibe vuruyor her şey.
Bizim Napoli’de bulunuş amacımız, Pompei. Pompei nasıl bir yer o da bir sonra ki yazının konusu olsun.Kalın sağlıcakla.:)

NOT: Sistemden kaynaklanan sorun nedeniyle fotoğraf ekleyemiyorum.