PİSA

Sabah saat 7,30 da çalan saat ile günümüz başlamış oldu. Bugün ayaklarımız hangi yolları arşınlayacak, gözlerimiz neleri görecek bihaber bir şekilde düştük yollara. 8,30 da hareket eden trenimiz bizi Pisa yolcusu yapmıştı. Tren sallanırken rayların üstünde; trenin melodik sesi kulağımızda, güzel köy manzaraları gözümüzde, gidiyorduk; raylar, tren ve biz… Pisa’ya… Pisa’da da bizi karşılayan şehrin garı oldu. Tabelaların yardımıyla ilerliyorduk sabırsızlıkla ve heyecanla şehrin kulesine, İtalya’nın simgesi, Pisa Kulesine doğru… Birden bire görüverdik yolun sonunda kuleyi. Heyecanla hemen orada sanki kaçacakmış gibi kule hemen orada bastı parmaklarımız deklanşöre. Yürüdükçe genişleyen görüş açımızla kilise, vaftizhane, kule ve onları çevreleyen yeşil alan dedi bize” merhabaa”.. Pisa Kulesi’ni doğrultmaya çalıştı çok insan şimdiye kadar, birçok insan çalışıyordu yine, eeee tabii biz de bir omuz attık. Doğruldu mu kule? Doğrulmadı ama, bize kaldı birçok güzel anı, bol kahkaha ve poz… “o tarafa bu tarafa, hahhh oldu” derken oldu galiba.
Pisa’nın yanındaki kiliseye girdiğimizde, kulaklarımızdan içeriye derinden derine, acı acı çalan kilise müziği giriverdi. Parmaklar piyano üzerinde gezdikçe adımlarımız ilerliyordu kilise içinde. Loşluk, müzik ve ihtişam… Sonuç: Etkileyici tabii. Hemde çokkk. Müziğin insanın ruhunu avuçlayıp koparırcasına etki yarattığı bir ortam. Ve kaçmak istedim oradan, sanki ruhumu korumak istercesine avuçlarından. Bu hazırlanan muhteşem sahne olmadan, dinlerini ayakta tutamayacaklarını anlamış olmalılar.
Ayaklarımız gidiyor, deniz arama sevdasına, kilometrelerce belki ama boşuna bir sevda. Çıkmıyor deniz karşımıza, dönüyoruz biz de aynı yoldan bir daha, amma, dermansız kalmış ayaklarımızı, kahve eşliğinde dinlendirmeyi unutmadan.
Geldik yine Pisa Kulesi’nin olduğu yere. Bu defa söz verilmiş bir fotoğrafı çekmek için düştük yollara . Adres elimizde ama yol gösterenler, sağolsunlar kulağımızı ters gösterttiler bize. Ama kızmadık onlara gezgin değil miyiz? Gezdik işte… Nihayet adresteki ev karşımızda. Bir zamanlar orada yaşamış sahibini tanımasak da, yaşadığı evle tanıştık. Çektik fotoğraflarını evin. Oda tüm güzelliği ile verdi pozlarını ve girdi makinamıza, uzun yolculuğunun ilk durağına. Ayaklarımız getirdi bizi yine Pisa Kulesine. Pisa Kulesi karşımızda, arkamızda Romulus ve Remus'u emziren kurt heykeli, önümüzde iki güvercin. Özlem verdikçe bio limonlu kurabiyeleri iki güvercin oldu on iki… Biz kalkarken oradan, gelen çift devraldı yemleme işini.
Yolumuz uzun. Botanik bahçesini gezelim dedik ama olmadı, saat 13,00' ten önceyi göstermediği için. Yanlış anlaşılmasın botanik bahçesinin varoluş nedeni, biz turistler değil, hemen karşısındaki Eczalık Fakültesi. Türkiye’de var mı böyle bir Eczacılık Fakültesi bilmiyorum. Umut ediyorum yoksa da olur hemen.
Muhteşem nehir manzarası eşliğinde geldik gara. Hemen varmış tren, bindik ona. Biletçi geldi kontrole “stemp” yok diye bizden istedi 40’ar € ceza. “Biz bilmiyorduk. Sabah da gittik kimse bize bir şey demedi.” derken “olmasın tekrarı” deyip, affetti bizi. “Ohhh!” dedik derinden bizde. Yüzümüzün rengi daha geriden geldi yerine.