YOLCU RUHLARIMIZ

Geçiyordu hayat treni katar katar
Kimi karanlık, kimi aydınlık
İçimizdeki umut bize ışık
Sanki sonsuz bir karmaşıklık
Sevdalar, hüzünler, neşe ve sevinçler…
Allak bullak olmuş ruhlarımız
Gidiyoruz, katar katar
Bundan önce gitmiş milyonlar gibi
Ve gidecekler gibi.
Sanki tekiz bu dünyada
Hep içimizde Adem ve Havva’nın
O ilk yalnızlık duygusu
Geçmiş nesilden nesile
Ve yerleşmiş ruhlarımızın en derinine
Çıkıyor her ağızdan davul ahengi ile
Ben ben ben
Öteki yabancı bize
Ben yabancı bana
Akıyor, akıyor, kıvrılıyor, kıvrılıyor
Sonsuzluğa gider gibi
Yolcu ruhlarımız…